| কানাইৰ চাতুৰী | |
| বিষয় | অসমীয়া (Assamese) |
| কিতাপখনৰ নাম | অসমীয়া সাহিত্য চয়নিকা |
| পাঠৰ নাম | কানাইৰ চাতুৰী |
| শ্ৰেণী | দশম (X) |
| অধ্যায় (Chapter) | অধ্যায় 13 |
| পাঠ্যক্ৰম (Syllabus) | ছেবা (SEBA) |
অধ্যায় ১৩: কানাইৰ চাতুৰী
অধ্যায়টোৰ সাৰাংশ
“কানাইৰ চাতুৰী” শ্ৰীধৰ কন্দলীৰ “কাণখোৱা” কাব্যৰ দ্বিতীয় অংশৰ পৰা লোৱা এটি সুন্দৰ কবিতা। এই কবিতাটিত শিশু কৃষ্ণৰ মানৱীয় আৰু ঐশ্বৰিক—এই দুয়োটা ৰূপৰ এক মনোমোহা চিত্ৰণ দাঙি ধৰা হৈছে। কবিতাটোত বাৎসল্য ৰসৰ মাজেৰে কৃষ্ণৰ চতুৰালি আৰু মাতৃ যশোদাৰ পুত্ৰস্নেহ ফুটি উঠিছে।
কবিতাটোৰ আৰম্ভণিতে, গোপ শিশুসকলে আহি যশোদাৰ ওচৰত কৃষ্ণক শুই থকাৰ পৰা জগাই দিবলৈ অনুৰোধ কৰে, যাতে তেওঁলোকে একেলগে খেলিব পাৰে। কিন্তু যেতিয়া যশোদাই কৃষ্ণক মাতে, তেওঁ অভিমান কৰি নুঠে। তেওঁ মাকক কয় যে আগদিনা মাকৰ গালি-শপনি আৰু বান্ধোনৰ দুখত তেওঁৰ শৰীৰ এতিয়াও বিষাই আছে, সেয়ে তেওঁ চাৰি-পাঁচ দিনলৈ নুঠে, নাখায় আৰু গৰু চৰাবলৈও নাযায়।
ইয়াৰ পিছতে শিশু কৃষ্ণই নিজৰ ঐশ্বৰিক ৰূপৰ কথা কৈ মাকক ভয় খুৱাবলৈ চেষ্টা কৰে। তেওঁ কয় যে তেওঁৱেই জগতৰ কাৰণ নাৰায়ণ, যাৰ ভয়ত দেৱতাসকলেও কঁপে, কিন্তু তেওঁ গোৱালৰ ঘৰত জন্ম লৈ যশোদাৰ ভয়ত থাকিবলগীয়া হৈছে। তেওঁ নিজৰ বিভিন্ন অৱতাৰ— যেনে মোহিনী, কপিল, বামন আদিৰ কথা কৈ নিজৰ মহিমা প্ৰকাশ কৰে আৰু কয় যে এনেহেন পুত্ৰক যশোদাই “কলীয়া” বুলি মাতি, দধিচোৰ নাম দি অপমান কৰিছে।
কৃষ্ণই অভিমান কৰি কয় যে তেওঁৰ মুখত লাজ লাগে, বাঁহী বজাওঁতে ওঁঠ ফাটি তেজ ওলায়, গৰু চৰাওঁতে কণ্টক বনত ভৰি বিন্ধে, আৰু আধাপেটীকৈ থাকিব লগা হয়। তেওঁ মাকক কয় যে তেওঁ মথুৰালৈ গুচি যাব, য’ত তেওঁৰ আচল মাতৃ দৈৱকী আছে।
কৃষ্ণৰ এই অভিমান ভৰা কথা শুনি মাতৃ যশোদাৰ হৃদয়ত বাৎসল্য প্ৰেম উথলি উঠে। তেওঁ কৃষ্ণক কাষলৈ মাতি মৰমেৰে কয় যে তেওঁ অভাগী আৰু এইবাৰলৈ যেন তেওঁৰ দোষ ক্ষমা কৰে। মাতৃৰ মৰমৰ মাতত কৃষ্ণৰ অভিমান গলি যায় আৰু তেওঁ সন্তুষ্ট হৈ মাকৰ কোলাত উঠি স্তন পান কৰিবলৈ ধৰে।
এইদৰে, কবিতাটোত কৃষ্ণৰ চতুৰালি, অভিমান, ঐশ্বৰিক মহিমা আৰু শিশুসুলভ আচৰণৰ এক অপূৰ্ব মিশ্ৰণ দেখা যায়, য’ত শেষত মাতৃৰ স্নেহৰ ওচৰত ভগৱানৰ ঐশ্বৰিকতাও হাৰ মানে।
পাঠ্যপুথিৰ প্ৰশ্নাৱলী (Chapter End Excises)
ভাব-বিষয়ক
১। অতি চমু উত্তৰ দিয়া:
(ক) কৃষ্ণক টোপনিৰ পৰা জগাবলৈ কোনে আহি যশোদাক কৈছিল?
উত্তৰ: গোপ শিশুসকলে আহি কৃষ্ণক টোপনিৰ পৰা জগাবলৈ যশোদাক কৈছিল।
(খ) কৃষ্ণই কিমান দিন টোপনিৰ পৰা নুঠাকৈ আৰু নোখোৱাকৈ থাকিব বুলি মাকক জনাইছিল?
উত্তৰ: কৃষ্ণই চাৰি-পাঁচ দিন টোপনিৰ পৰা নুঠাকৈ আৰু নোখোৱাকৈ থাকিব বুলি মাকক জনাইছিল।
(গ) দেৱতাসকলক অমৃত খুৱাবলৈ কৃষ্ণই কি ৰূপ ধাৰণ কৰিছিল?
উত্তৰ: দেৱতাসকলক অমৃত খুৱাবলৈ কৃষ্ণই মোহিনী ৰূপ ধাৰণ কৰিছিল।
(ঘ) কপিল মুনিৰ মাতৃ কোন আছিল?
উত্তৰ: কপিল মুনিৰ মাতৃ দেৱহুতি আছিল।
(ঙ) কি ৰূপ ধাৰণ কৰি কৃষ্ণই বলিক ছলনা কৰিছিল?
উত্তৰ: বামন ৰূপ ধাৰণ কৰি কৃষ্ণই বলিক ছলনা কৰিছিল।
২। ‘তথাপি তোহাক দেখন্তে ডৰত উৰি যায় মোৰ জীউ।’ — এইষাৰ কাৰ উক্তি? কাক দেখি, কিয় তেওঁৰ ভয়তে জীউ উৰি যায় বুজাই লিখা।
উত্তৰ: এইষাৰ উক্তি শিশু কৃষ্ণৰ।
তেওঁ মাতৃ যশোদাক উদ্দেশ্যি এই কথা কৈছে। কৃষ্ণই কৈছে যে তেওঁৱেই জগতৰ সৃষ্টিকৰ্তা নাৰায়ণ, যাৰ ভয়ত দেৱতাসকলেও ত্ৰাসত থাকে। কিন্তু তেনেজন নাৰায়ণ হৈও তেওঁ গোৱালৰ ঘৰত যশোদাৰ পুত্ৰ হিচাপে থাকিবলগীয়া হৈছে আৰু সামান্য ভুলতে মাকৰ গালি-শপনি আৰু মাৰৰ ভয়ত তেওঁৰ জীউ উৰি যোৱাৰ দৰে অৱস্থা হয়। ইয়াত কৃষ্ণই নিজৰ ঐশ্বৰিক মহিমা আৰু মানৱীয় দুৰ্বলতাৰ মাজৰ পাৰ্থক্যটো দেখুৱাই মাকক অভিমানত ভয় খুৱাবলৈ চেষ্টা কৰিছে।
৩। “মোহিনী স্বৰূপে অমৃত পিয়ালো সাধিলো দেৱৰ কাম।” — কোনে মোহিনী ৰূপ ধাৰণ কৰিছিল? তেওঁ কাক অমৃত খুৱাই দেৱতাৰ কাৰ্য সাধন কৰিছিল; খৰচি মাৰি লিখা।
উত্তৰ: ভগৱান বিষ্ণুৱে (কৃষ্ণই) মোহিনী ৰূপ ধাৰণ কৰিছিল।
সমুদ্ৰ মন্থনৰ সময়ত যেতিয়া অমৃত ওলাইছিল, তেতিয়া দেৱতা আৰু অসুৰৰ মাজত অমৃত পান কৰাক লৈ কাজিয়াৰ সৃষ্টি হৈছিল। তেতিয়া ভগৱান বিষ্ণুৱে এগৰাকী অতি সুন্দৰী নাৰীৰ মোহিনী ৰূপ ধাৰণ কৰি অসুৰসকলক তেওঁৰ ৰূপৰ মোহেৰে ছলনা কৰি দেৱতাসকলক অমৃত পান কৰাইছিল। এইদৰে, তেওঁ দেৱতাসকলক অমৰত্ব প্ৰদান কৰি দেৱতাৰ কাৰ্য সাধন কৰিছিল।
৪। মাকৰ কি কি গুণৰ কথা ক‘বলৈ শিশু কৃষ্ণৰ লাজ লাগে বুলি কৈছিল? কথাখিনি তোমাৰ নিজৰ কথাৰে বহলাই লিখা।
উত্তৰ: শিশু কৃষ্ণই অভিমান কৰি মাকক কৈছিল যে তেওঁৰ গুণৰ কথা ক’বলৈ লাজ লাগে। কাৰণ, তেওঁৰ মুখত লাজ লাগে যেতিয়া তেওঁ বাঁহী বজাওঁতে ওঁঠ ফাটি তেজ ওলায়। গৰু চৰাবলৈ যাওঁতে কণ্টক বনত ভৰি বিন্ধে। মাক যশোদাই তেওঁক খাবলৈ যি একমুঠি অন্ন দিয়ে, সেয়া তেওঁৰ বাবে এপাচি খোৱাৰ পিছতো ভোক নাপলায়। সেয়ে তেওঁ আধাপেটীকৈ থাকিব লগা হয়। এই সকলো দুখ-কষ্টৰ কথা কৈ কৃষ্ণই মাকৰ ওচৰত অভিমান প্ৰকাশ কৰিছে।
৫। চমু টোকা লিখা:
- (ক) বামন: বামন ভগৱান বিষ্ণুৰ পঞ্চম অৱতাৰ। তেওঁ দৈত্যৰাজ বলিক ছলনা কৰিবলৈ এজন বাওনা ব্ৰাহ্মণৰ ৰূপত জন্মগ্ৰহণ কৰিছিল। বলিৰ যজ্ঞলৈ গৈ তেওঁ তিনি খোজ মাটি দান বিচাৰিছিল আৰু বিৰাট ৰূপ ধাৰণ কৰি দুই খোজেৰে স্বৰ্গ আৰু মৰ্ত্য অধিকাৰ কৰি তৃতীয় খোজটো বলিৰ মূৰত দি তেওঁক পাতাললৈ পঠিয়াইছিল।
- (খ) দেৱহুতি: দেৱহুতি স্বায়ম্ভূৱ মনুৰ কন্যা আৰু কৰ্দ্দম মুনিৰ পত্নী আছিল। তেওঁলোকৰ পুত্ৰই আছিল সাংখ্য দৰ্শনৰ প্ৰৱৰ্তক কপিল মুনি। কপিল মুনিয়ে তেওঁৰ মাতৃ দেৱহুতিকে তত্ত্বজ্ঞান দি সংসাৰৰ পৰা তাৰিছিল।
- (গ) কপিল: কপিল এজন প্ৰসিদ্ধ মুনি, যাক সাংখ্য দৰ্শনৰ প্ৰৱৰ্তক বুলি জনা যায়। তেওঁক বিষ্ণুৰেই এক অৱতাৰ বুলিও ধৰা হয়। তেওঁৰ পিতৃ কৰ্দ্দম মুনি আৰু মাতৃ দেৱহুতি।
- (ঘ) শ্ৰীধৰ কন্দলী: শ্ৰীধৰ কন্দলী মহাপুৰুষ শংকৰদেৱৰ পৰৱৰ্তী কালৰ এজন উল্লেখযোগ্য বৈষ্ণৱ কবি। তেওঁ “কাণখোৱা” আৰু “ঘুনুচা কীৰ্তন” নামৰ দুখন জনপ্ৰিয় কাব্য ৰচনা কৰিছিল। তেওঁৰ ৰচনা সহজ-সৰল, প্ৰাঞ্জল আৰু বাৎসল্য ৰসপূৰ্ণ, যি সাধাৰণ পঢ়ুৱৈক সহজে আকৰ্ষণ কৰে।
- (ঙ) দৈৱকী: দৈৱকী মথুৰাৰ ৰজা উগ্ৰসেনৰ ভায়েক দেৱকৰ কন্যা আৰু বসুদেৱৰ পত্নী আছিল। তেওঁ আছিল শ্ৰীকৃষ্ণৰ জন্মদাত্ৰী মাতৃ। কংসই দৈৱকীৰ অষ্টম গৰ্ভৰ সন্তানে তেওঁক বধ কৰিব বুলি দৈৱবাণী শুনাৰ পিছত দৈৱকী আৰু বসুদেৱক কাৰাগাৰত বন্দী কৰি ৰাখিছিল।
৬। পাঠটিৰ কাহিনীভাগ তোমাৰ নিজৰ কথাৰে লিখা।
উত্তৰ: (ওপৰৰ সাৰাংশ চাওক।)
৭। কৃষ্ণই বিভিন্ন সময়ত কি কি অৱতাৰ ধাৰণ কৰি কেনে কাৰ্য সাধন কৰিছিল পাঠৰ আলমত বৰ্ণনা কৰা।
উত্তৰ: পাঠটিত কৃষ্ণই নিজৰ বিভিন্ন অৱতাৰৰ কথা উল্লেখ কৰিছে:
- চতুৰ্ভূজ ৰূপ: অসুৰৰ ভয়ত দেৱতাসকলে চিন্তা কৰোঁতে তেওঁ চতুৰ্ভূজ ৰূপেৰে দৰ্শন দিছিল।
- মোহিনী ৰূপ: দেৱতা আৰু অসুৰৰ মাজত অমৃতক লৈ হোৱা কাজিয়াৰ সময়ত তেওঁ মোহিনী ৰূপ ধাৰণ কৰি দেৱতাসকলক অমৃত পান কৰাইছিল।
- কপিল ৰূপ: কৰ্দ্দম মুনিৰ ঘৰত কপিল ৰূপে অৱতাৰ লৈ তেওঁ মাতৃ দেৱহুতিকে তত্ত্বজ্ঞান দি তাৰিছিল।
- বামন ৰূপ: বামন অৱতাৰ ধাৰণ কৰি তেওঁ দৈত্যৰাজ বলিক ছলনা কৰিছিল আৰু বিশ্বৰূপ দেখুৱাই তেওঁৰ পৰা স্বৰ্গ, মৰ্ত্য আৰু পাতাল অধিকাৰ কৰিছিল।
৮। কবিতাটোত ‘কাঠবাঁজী’ বুলি কাক কৈছে? ইয়াৰ অৰ্থ কি? এই অপবাদৰ পৰা তেওঁক কোনে ৰক্ষা কৰিলে?
উত্তৰ: কবিতাটোত ‘কাঠবাঁজী’ বুলি মাতৃ যশোদাক কোৱা হৈছে।
‘কাঠবাঁজী’ৰ অৰ্থ হ’ল সন্তানহীনা বা বাঁজী তিৰোতা।
কৃষ্ণই কৈছে যে তেওঁ যশোদাৰ ঘৰত পুত্ৰ হিচাপে জন্ম লোৱাৰ বাবেহে যশোদাই ‘কাঠবাঁজী’ অপবাদৰ পৰা ৰক্ষা পৰিছে। অৰ্থাৎ, কৃষ্ণৰ জন্মই যশোদাক এই সামাজিক অপবাদৰ পৰা মুক্ত কৰিছে।
ভাষা-বিষয়ক
১। তলত দিয়া শব্দবোৰৰ আধুনিক ৰূপ লিখা:
- (ক) আসি: আহি
- (খ) খেড়ি: খেলি
- (গ) পুহাইল: পুৱাল
- (ঘ) নুজুৰাই: নুজুৰায়
- (ঙ) বিগুটিয়া: ঠাট্টা কৰি / বেয়া ব্যৱহাৰ কৰি
- (চ) কিসৰ: কিহৰ
২। তলত দিয়া শব্দকেইটাৰ লিংগ পৰিৱৰ্তন কৰা:
- (ক) সুন্দৰী: সুন্দৰ
- (খ) মাতৃ: পিতৃ
- (গ) মামা: মামী
৩। বিপৰীত শব্দ লিখা:
- (ক) বিশ্বাস: অবিশ্বাস
- (খ) দোষ: গুণ
- (গ) আনন্দ: বিষাদ/দুখ
- (ঘ) অপমান: সম্মান
- (ঙ) অমৃত: বিষ
HSLC পৰীক্ষাৰ পূৰ্ববৰ্ষৰ প্ৰশ্নোত্তৰ (২০১৫-২০২৫)
চমু প্ৰশ্ন:
- “কানাইৰ চাতুৰী” কবিতাটোৰ কবি কোন? (HSLC 2018)
উত্তৰ: “কানাইৰ চাতুৰী” কবিতাটোৰ কবি শ্ৰীধৰ কন্দলী। - কৃষ্ণই কাৰ ঘৰত ‘দধিচোৰ’ নাম পাইছিল? (HSLC 2019)
উত্তৰ: কৃষ্ণই মাতৃ যশোদাৰ ঘৰত ‘দধিচোৰ’ নাম পাইছিল। - কৃষ্ণই কি ৰূপ ধাৰণ কৰি বলিক ছলনা কৰিছিল? (HSLC 2020)
উত্তৰ: কৃষ্ণই বামন ৰূপ ধাৰণ কৰি বলিক ছলনা কৰিছিল। - গোপ শিশুসকলে আহি যশোদাক কি কৈছিলহি? (HSLC 2022)
উত্তৰ: গোপ শিশুসকলে আহি যশোদাক কৃষ্ণক শুই থকাৰ পৰা জগাই দিবলৈ কৈছিলহি, যাতে তেওঁলোকে একেলগে খেলিব পাৰে।
দীঘল প্ৰশ্ন:
- “কানাইৰ চাতুৰী” কবিতাটোৰ মূলভাৱ লিখা। (HSLC 2019, 2022)
উত্তৰ: “কানাইৰ চাতুৰী” কবিতাটোৰ মূলভাৱ হ’ল বাৎসল্য ৰসৰ মাজেৰে শিশু কৃষ্ণৰ মানৱীয় আৰু ঐশ্বৰিক ৰূপৰ অপূৰ্ব সমন্বয়। কবিতাটোত কৃষ্ণই মাকৰ ওপৰত অভিমান কৰি শুই থকাৰ পৰা নুঠে আৰু নিজৰ দুখ-কষ্টৰ কথা কয়। তেওঁ নিজৰ ঐশ্বৰিক মহিমাৰ কথা কৈ মাকক ভয় খুৱাবলৈ চেষ্টা কৰে, কিন্তু শেষত মাতৃ যশোদাৰ স্নেহ আৰু মৰমৰ ওচৰত তেওঁৰ সকলো অভিমান আৰু ঐশ্বৰিকতা হাৰ মানে। এইদৰে, কবিতাটোৱে দেখুৱাইছে যে ভগৱানৰ ঐশ্বৰিক শক্তিও মাতৃৰ বাৎসল্য প্ৰেমৰ ওচৰত নतमस्तक। - কৃষ্ণই কি কি কাৰণত মাকৰ ওপৰত অভিমান কৰিছিল? কবিতাটোৰ আধাৰত বৰ্ণনা কৰা। (HSLC 2020)
উত্তৰ: কৃষ্ণই কেইবাটাও কাৰণত মাকৰ ওপৰত অভিমান কৰিছিল:- আগদিনা মাকে তেওঁক বান্ধি থোৱাৰ বাবে তেওঁৰ শৰীৰত এতিয়াও বিষ অনুভৱ কৰিছিল।
- মাকে তেওঁক “কলীয়া” বুলি মাতিছিল, যিটো তেওঁ অপমান বুলি ভাবিছিল।
- তেওঁক ‘দধিচোৰ’ বুলি অপযশ দিয়া হৈছিল।
- গৰু চৰাওঁতে তেওঁ বহু কষ্ট পাইছিল, যেনে— বাঁহী বজাওঁতে ওঁঠ ফাটি তেজ ওলোৱা, কণ্টক বনত ভৰি বিন্ধা, আৰু আধাপেটীকৈ থাকিব লগা হোৱা।
এই সকলোবোৰ কাৰণতে কৃষ্ণই মাকৰ ওপৰত অভিমান কৰিছিল।
অতিৰিক্ত ১০টা সম্ভাৱ্য গুৰুত্বপূৰ্ণ প্ৰশ্নোত্তৰ
- “কাণখোৱা” কাব্যখনৰ ৰচক কোন?
উত্তৰ: “কাণখোৱা” কাব্যখনৰ ৰচক শ্ৰীধৰ কন্দলী। - কৃষ্ণই নিজকে কাৰ পুত্ৰ বুলি কৈ মথুৰালৈ যোৱাৰ ভাবুকি দিছিল?
উত্তৰ: কৃষ্ণই নিজকে দৈৱকীৰ পুত্ৰ বুলি কৈ মথুৰালৈ যোৱাৰ ভাবুকি দিছিল। - কবিতাটোত কৃষ্ণই নিজৰ কোনকেইটা অৱতাৰৰ কথা উল্লেখ কৰিছে?
উত্তৰ: কৃষ্ণই চতুৰ্ভূজ, মোহিনী, কপিল আৰু বামন অৱতাৰৰ কথা উল্লেখ কৰিছে। - যশোদাৰ বাণী শুনি কৃষ্ণই কি উত্তৰ দিছিল?
উত্তৰ: যশোদাৰ বাণী শুনি কৃষ্ণই অভিমান কৰি কৈছিল যে তেওঁৰ গাত বিষ, সেয়ে তেওঁ নুঠে। - “তোহোৰ আছোক ধিক” — কৃষ্ণই এই কথাষাৰ কাক আৰু কিয় কৈছিল?
উত্তৰ: কৃষ্ণই এই কথাষাৰ মাতৃ যশোদাক কৈছিল। কাৰণ, তেওঁৰ দৰে মহিমাময় পুত্ৰক যশোদাই সামান্য কথাতে গালি-শপনি পাৰি অপমান কৰে, সেয়ে তেওঁক ধিক্কাৰ দিছিল। - কৃষ্ণৰ অভিমান কেনেকৈ ভাঙিছিল?
উত্তৰ: মাতৃ যশোদাৰ মৰম সনা কথা আৰু বাৎসল্য প্ৰেমত কৃষ্ণৰ অভিমান ভাঙিছিল। - কবিতাটোত প্ৰকাশ পোৱা বাৎসল্য ৰসৰ এক চমু আভাস দিয়া।
উত্তৰ: কবিতাটোত মাতৃ যশোদাৰ পুত্ৰ কৃষ্ণৰ প্ৰতি থকা গভীৰ স্নেহ আৰু বাৎসল্য প্ৰেম ফুটি উঠিছে। কৃষ্ণৰ অভিমানত তেওঁৰ হৃদয় কাতৰ হৈ পৰে আৰু তেওঁ মৰমেৰে কৃষ্ণক বুজাই-বঢ়াই কোলাত তুলি লয়। এই দৃশ্যই বাৎসল্য ৰসৰ এক সুন্দৰ উদাহৰণ। - “কপিল স্বৰূপে কৰ্দ্দমৰ ঘৰে হুয়া মই অৱতাৰ।” — ইয়াত কৰ্দ্দম কোন?
উত্তৰ: ইয়াত কৰ্দ্দম হ’ল প্ৰজাপতি আৰু কপিল মুনিৰ পিতৃ। - কৃষ্ণই কাৰ লগত নিজকে তুলনা কৰি নিজৰ দুখ প্ৰকাশ কৰিছে?
উত্তৰ: কৃষ্ণই নিজকে জগতৰ সৃষ্টিকৰ্তা নাৰায়ণৰ লগত তুলনা কৰি কৈছে যে তেনেজন হৈও তেওঁ যশোদাৰ ঘৰত সাধাৰণ মানুহৰ দৰে দুখ-কষ্ট ভুগিবলগীয়া হৈছে। - “কানাইৰ চাতুৰী” কবিতাটোৰ নামকৰণৰ সাৰ্থকতা বিচাৰ কৰা।
উত্তৰ: কবিতাটোৰ নামকৰণ “কানাইৰ চাতুৰী” অতি সাৰ্থক। কাৰণ, ইয়াত শিশু কৃষ্ণই (কানাই) মাকৰ গালিৰ পৰা হাত সাৰিবলৈ আৰু নিজৰ অভিমান প্ৰকাশ কৰিবলৈ যি চতুৰালিৰ আশ্ৰয় লৈছে, সেয়াই কবিতাটোৰ মূল বিষয়। তেওঁ নিজৰ ঐশ্বৰিক মহিমাৰ কথা কৈ মাকক ভয় খুৱাই পৰিস্থিতি নিজৰ পক্ষলৈ আনিবলৈ চেষ্টা কৰিছে, যি তেওঁৰ শিশুসুলভ চতুৰালিৰ পৰিচায়ক।