১. অসমীয়া সাহিত্যত লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱাৰ অৱদান
ভূমিকা:
অসমীয়া ভাষা-সাহিত্যৰ ভেটিটো যাৰ হাতত সগৌৰৱেৰে প্ৰতিষ্ঠিত হ’ল, তেওঁৱেই হ’ল সাহিত্যৰথী লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা। উনবিংশ শতিকাৰ শেষৰ ফালে যেতিয়া অসমীয়া ভাষাই নিজৰ অস্তিত্বৰ বাবে সংগ্ৰাম কৰিবলগীয়া হৈছিল, তেতিয়া বেজবৰুৱাই চন্দ্ৰকুমাৰ আগৰৱালা আৰু হেমচন্দ্ৰ গোস্বামীৰ সৈতে লগ লাগি ‘জোনাকী’ আলোচনীৰ মাধ্যমেৰে এক নতুন যুগৰ সূচনা কৰিছিল। তেওঁৰ হাততেই অসমীয়া সাহিত্যই আধুনিকতাৰ পোহৰ দেখিছিল। সেয়ে তেওঁক আধুনিক অসমীয়া সাহিত্যৰ কাণ্ডাৰী বুলি কোৱা হয়।
সাহিত্যিক অৱদান:
লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱাৰ অৱদান অসমীয়া সাহিত্যৰ প্ৰতিটো দিশতে বিৰাজমান। তেওঁ একেধাৰে কবি, ঔপন্যাসিক, গল্পকাৰ, নাট্যকাৰ, প্ৰবন্ধকাৰ, সমালোচক আৰু হাস্য-ব্যংগ লেখক আছিল।
- চুটিগল্প: বেজবৰুৱাই হ’ল অসমীয়া চুটিগল্পৰ জনক। তেওঁৰ “সুৰভি”, “সাধুকথাৰ কুঁকি”, “জোনবিৰি” আদি সংকলনৰ গল্পসমূহে অসমীয়া সমাজ জীৱনৰ সঁচা ছবি দাঙি ধৰিছে। তেওঁৰ গল্পৰ চৰিত্ৰবোৰ যেন আমাৰ সমাজৰেই চিনাকি মানুহ।
- শিশু সাহিত্য: অসমীয়া শিশু সাহিত্যক চহকী কৰাত বেজবৰুৱাৰ অৱদান অতুলনীয়। “বুঢ়ী আইৰ সাধু”, “ককাদেউতা আৰু নাতি-ল’ৰা” আদিৰ সাধুবোৰ আজিও অসমৰ শিশুৰ বাবে অমূল্য সম্পদ। এই সাধুবোৰৰ মাজেৰে তেওঁ শিশুৰ মনত নৈতিকতা আৰু কল্পনা শক্তিৰ বিকাশ ঘটাইছিল।
- হাস্য-ব্যংগ সাহিত্য: “কৃপাবৰ বৰবৰুৱা” ছদ্মনামেৰে তেওঁ অসমীয়া সমাজৰ অন্ধবিশ্বাস, কু-সংস্কাৰ আৰু ভণ্ডামিবোৰক ব্যংগৰ কষটি-শিলত পৰীক্ষা কৰিছিল। “কৃপাবৰ বৰবৰুৱাৰ কাকতৰ টোপোলা”, “বৰবৰুৱাৰ ওভতনি” আদি গ্ৰন্থ ইয়াৰ উৎকৃষ্ট উদাহৰণ।
- নাটক আৰু উপন্যাস: তেওঁ “জয়মতী কুঁৱৰী”, “চক্ৰধ্বজ সিংহ”, “বেলিমাৰ” আদি বুৰঞ্জীমূলক নাটক ৰচনা কৰি অসমীয়া মানুহৰ মনত জাতীয়তাবোধ জগাই তুলিছিল। তেওঁৰ একমাত্ৰ উপন্যাস “পদুম কুঁৱৰী” অসমীয়া সাহিত্যৰ এক মাইলৰ খুঁটি।
- আত্মজীৱনী: তেওঁৰ “মোৰ জীৱন সোঁৱৰণ” নামৰ আত্মজীৱনীখন কেৱল তেওঁৰ নিজৰ জীৱনেই নহয়, বৰঞ্চ সেই সময়ৰ অসমৰ সামাজিক আৰু সাহিত্যিক ইতিহাসৰ এক দস্তাবেজ।
সামৰণি:
সাহিত্যৰথী লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা কেৱল এজন সাহিত্যিকেই নাছিল, তেওঁ আছিল এজন যুগদ্ৰষ্টা। তেওঁৰ সৃষ্টিৰাজিয়ে অসমীয়া জাতিক এক নতুন পৰিচয় দিছিল আৰু অসমীয়া ভাষা-সাহিত্যক বিশ্ব দৰবাৰত প্ৰতিষ্ঠা কৰিছিল। তেওঁৰ অবিহনে আধুনিক অসমীয়া সাহিত্যৰ কথা কল্পনাই কৰিব নোৱাৰি। তেওঁৰ অৱদান অসমীয়া জাতিয়ে চিৰদিন শ্ৰদ্ধাৰে স্মৰণ কৰিব।
২. তোমাৰ প্ৰিয় উৎসৱ: ব’হাগ বিহু
ভূমিকা:
“বিহুটি এনুৱা, বিহুটি চেনুৱা, বিহুটি বহাগৰ বা…”— অসমীয়া জাতিৰ আয়ুস ৰেখা, জাতীয় জীৱনৰ প্ৰাণস্পন্দন আৰু সংস্কৃতিৰ পৰিচায়ক হ’ল বিহু। অসমীয়া মানুহে বছৰত তিনিটা বিহু পালন কৰে— ব’হাগ বিহু, কাতি বিহু আৰু মাঘ বিহু। এই তিনিওটা বিহুৰ ভিতৰত মোৰ আটাইতকৈ প্ৰিয় উৎসৱ হ’ল ব’হাগ বিহু বা ৰঙালী বিহু। বসন্তৰ আগমনৰ লগে লগে প্ৰকৃতি যেতিয়া ন-ৰূপেৰে সজ্জিত হয়, তেতিয়াই অসমীয়া জাতিয়ে ৰং-আনন্দ আৰু উল্লাহেৰে এই উৎসৱ পালন কৰে।
বিহুৰ তাৎপৰ্য আৰু পালনৰ ৰীতি:
ব’হাগ বিহু মূলতঃ এক কৃষিভিত্তিক উৎসৱ। ই অসমীয়া নৱবৰ্ষৰো সূচনা কৰে। এই বিহু কেইবাদিনো জুৰি পালন কৰা হয়।
- গৰু বিহু: চ’তৰ সংক্ৰান্তিৰ দিনা গৰু বিহু পালন কৰা হয়। সেইদিনা পুৱাই গৰুক নৈ বা বিললৈ নি গা-পা ধুৱাই মাহ-হালধিৰে নোৱাই “লাও খা, বেঙেনা খা, বছৰে বছৰে বাঢ়ি যা” বুলি কৈ দীঘলতি-মাখিয়তীৰে কোবাই দীৰ্ঘায়ু কামনা কৰা হয়। গধূলি গোহালিত নতুন পঘা দি, জাগ-যঁজ্ঞুতি জ্বলাই ম’হৰ পৰা গৰুক ৰক্ষা কৰা হয়।
- মানুহ বিহু: নৱবৰ্ষৰ প্ৰথম দিনা মানুহ বিহু পালন কৰা হয়। এইদিনা সৰুসকলে ডাঙৰক সেৱা কৰি আশীৰ্বাদ লয়। ইজনে-সিজনক বিহুৱান উপহাৰ দি মৰম আৰু শ্ৰদ্ধা জনায়। ঘৰে ঘৰে পিঠা-পনা, লাড়ু-সান্দহ আদিৰে আলহীক আপ্যায়ন কৰা হয়।
- হুঁচৰি আৰু মুকলি বিহু: মানুহ বিহুৰ দিনাৰ পৰাই ডেকা-গাভৰুৱে মুকলি পথাৰত বা গছৰ তলত ঢোল-পেঁপা-গগনাৰ তালে তালে বিহু নাচি আনন্দ কৰে। সন্ধিয়া গাঁৱৰ ৰাইজে হুঁচৰি গাই ঘৰে ঘৰে গৈ গৃহস্থক আশীৰ্বাদ দিয়ে। হুঁচৰি অসমীয়া সমাজৰ ঐক্য আৰু সম্প্ৰীতিৰ প্ৰতীক।
বৰ্তমানৰ প্ৰেক্ষাপটত বিহু:
বৰ্তমান সময়ত বিহুৰ ৰূপ কিছু সলনি হৈছে। গাঁৱৰ মুকলি পথাৰৰ পৰা বিহু এতিয়া চহৰৰ মঞ্চত প্ৰৱেশ কৰিছে। বিহুৰ মঞ্চকেন্দ্ৰিকতাই ইয়াৰ প্ৰচাৰ আৰু প্ৰসাৰত সহায় কৰিলেও, ইয়াৰ স্বকীয়তা আৰু গাঁৱলীয়া সৰলতা কিছু পৰিমাণে হ্ৰাস পাইছে বুলি বহুতে মত পোষণ কৰে। তথাপিও, বিহুৱে আজিও অসমীয়া জাতিক একতাৰ ডোলেৰে বান্ধি ৰাখিছে।
সামৰণি:
ব’হাগ বিহু কেৱল এটা উৎসৱেই নহয়, ই অসমীয়া জাতিৰ জাতীয় প্ৰাণ। ই প্ৰেম, আনন্দ আৰু একতাৰ উৎসৱ। ই আমাক আমাৰ শিপাৰ কথা সোঁৱৰাই দিয়ে। ডেকা-গাভৰুৰ মন মতলীয়া কৰা ঢোলৰ চাপৰ, পেঁপাৰ মাত আৰু কুলিৰ মিঠা মাতে ব’হাগ বিহুক সঁচাকৈয়ে ৰঙালী কৰি তোলে। সেয়েহে, ব’হাগ বিহু মোৰ আটাইতকৈ প্ৰিয় উৎসৱ।
৩. গ্ৰন্থ অধ্যয়নৰ প্ৰয়োজনীয়তা
ভূমিকা:
গ্ৰন্থ হ’ল জ্ঞানৰ ভঁৰাল আৰু মানুহৰ চিৰসংগী। যিদৰে শৰীৰক সুস্থ কৰি ৰাখিবলৈ খাদ্যৰ প্ৰয়োজন, ঠিক সেইদৰে মন আৰু মগজুক সুস্থ আৰু বিকশিত কৰিবলৈ গ্ৰন্থ অধ্যয়নৰ প্ৰয়োজন। যি জাতিয়ে গ্ৰন্থক অৱহেলা কৰে, সেই জাতি কেতিয়াও উন্নতিৰ শিখৰত আৰোহণ কৰিব নোৱাৰে। গ্ৰন্থ অধ্যয়নে আমাৰ মনৰ দুৱাৰ মুকলি কৰে আৰু আমাক এক বিশাল জগতৰ সৈতে পৰিচয় কৰাই দিয়ে।
অধ্যয়নৰ উপকাৰিতা:
গ্ৰন্থ অধ্যয়নৰ উপকাৰিতা বহুবিধ। ই আমাৰ জীৱনৰ প্ৰতিটো দিশতে ইতিবাচক প্ৰভাৱ পেলায়।
- জ্ঞান বৃদ্ধি: গ্ৰন্থই আমাক বিভিন্ন বিষয়ৰ জ্ঞান দিয়ে। ইতিহাস, বিজ্ঞান, ভূগোল, সাহিত্য, দৰ্শন আদি বিভিন্ন ক্ষেত্ৰৰ জ্ঞান আমি গ্ৰন্থৰ পৰাই লাভ কৰোঁ। এই জ্ঞানে আমাৰ দৃষ্টিকোণ বহল কৰে আৰু আমাক অধিক যুক্তিবাদী কৰি তোলে।
- মানসিক বিকাশ: ভাল গ্ৰন্থই আমাৰ চিন্তা শক্তি, কল্পনা শক্তি আৰু বিশ্লেষণাত্মক ক্ষমতা বৃদ্ধি কৰে। ই আমাক নতুন নতুন ধাৰণাৰ সৈতে পৰিচিত কৰায় আৰু আমাৰ মানসিক দিগন্ত প্ৰসাৰিত কৰে।
- ভাষিক দক্ষতা বৃদ্ধি: নিয়মীয়াকৈ গ্ৰন্থ অধ্যয়ন কৰিলে আমাৰ শব্দ-ভাণ্ডাৰ চহকী হয়, বাক্য গঠনৰ দক্ষতা বাঢ়ে আৰু ভাষাৰ ওপৰত দখল আহে। ই আমাক নিজৰ ভাবক সুন্দৰ আৰু স্পষ্টভাৱে প্ৰকাশ কৰাত সহায় কৰে।
- চৰিত্ৰ গঠন: মহৎ লোকৰ জীৱনী, আদৰ্শমূলক কাহিনী আদিয়ে আমাক সৎ, সাহসী আৰু পৰোপকাৰী হ’বলৈ অনুপ্ৰেৰণা যোগায়। গ্ৰন্থই আমাক নৈতিক শিক্ষা দিয়ে আৰু আমাৰ চৰিত্ৰ গঠনত গুৰুত্বপূৰ্ণ ভূমিকা পালন কৰে।
- অৱসৰৰ সৎ ব্যৱহাৰ: গ্ৰন্থ অধ্যয়ন অৱসৰ সময় কটোৱাৰ এক উৎকৃষ্ট উপায়। ই আমাক অকলশৰীয়া মুহূৰ্তত সংগ দিয়ে আৰু আমাৰ মনক আনন্দ আৰু শান্তি প্ৰদান কৰে।
বৰ্তমানৰ প্ৰেক্ষাপট:
বৰ্তমান ইণ্টাৰনেট, টেলিভিছন আৰু মোবাইল ফোনৰ যুগত গ্ৰন্থ অধ্যয়নৰ অভ্যাস কমি আহিছে। বিশেষকৈ নতুন প্ৰজন্মৰ মাজত এই অভ্যাস হ্ৰাস পোৱা দেখা গৈছে। কিন্তু আমি মনত ৰখা উচিত যে ডিজিটেল মাধ্যমে কেতিয়াও ছপা গ্ৰন্থৰ স্থান ল’ব নোৱাৰে। গ্ৰন্থ অধ্যয়নৰ যি গভীৰতা আৰু আনন্দ, সেয়া অন্য মাধ্যমত পোৱা নাযায়।
সামৰণি:
গ্ৰন্থ আমাৰ জীৱনৰ এক অবিচ্ছেদ্য অংগ। ই আমাক জ্ঞান দিয়ে, আনন্দ দিয়ে আৰু সঠিক পথ দেখুৱায়। ফ্ৰান্সিছ বেকনে কৈছিল, “Reading maketh a full man”। অৰ্থাৎ, অধ্যয়নেই মানুহক পূৰ্ণাংগ কৰি তোলে। সেয়েহে, এখন সুস্থ আৰু উন্নত সমাজ গঢ়ি তুলিবলৈ আমি সকলোৱে, বিশেষকৈ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে গ্ৰন্থ অধ্যয়নৰ অভ্যাস গঢ়ি তোলাটো অতি প্ৰয়োজন।
৪. অসমৰ লোক-সংস্কৃতি
ভূমিকা:
সংস্কৃতি হ’ল এটা জাতিৰ দাপোন। এটা জাতিৰ আচাৰ-ব্যৱহাৰ, ৰীতি-নীতি, সাজ-পাৰ, খোৱা-লোৱা, উৎসৱ-পাৰ্বণ, গীত-মাত, বিশ্বাস-অন্ধবিশ্বাস আদিৰ সামগ্ৰিক ৰূপটোৱেই হ’ল সেই জাতিৰ সংস্কৃতি। অসম এখন বিভিন্ন জাতি-জনগোষ্ঠীৰ মিলনভূমি। সেয়েহে, অসমৰ সংস্কৃতিও অতি চহকী আৰু বৰ্ণিল। এই বৰ্ণিল সংস্কৃতিৰ মূল ভেটিটোৱেই হ’ল ইয়াৰ লোক-সংস্কৃতি।
অসমৰ লোক-সংস্কৃতিৰ বিভিন্ন দিশ:
অসমৰ লোক-সংস্কৃতিৰ পৰিসৰ অতি ব্যাপক। ইয়াৰ প্ৰধান দিশসমূহ হ’ল:
- লোক-উৎসৱ: বিহু অসমৰ জাতীয় উৎসৱ। ইয়াৰ উপৰিও, বিভিন্ন জনগোষ্ঠীৰ নিজস্ব লোক-উৎসৱ আছে, যেনে— বড়োসকলৰ বৈশাগু, মিচিংসকলৰ আলি-আয়ে-লৃগাং, ৰাভাসকলৰ Baikho, কাৰবিসকলৰ ৰংকেৰ আদি। এই উৎসৱবোৰে অসমৰ সাংস্কৃতিক বৈচিত্ৰ্যক প্ৰতিফলিত কৰে।
- লোক-গীত আৰু লোক-নৃত্য: বিহু গীত আৰু বিহু নৃত্য অসমীয়া লোক-সংগীত আৰু লোক-নৃত্যৰ শ্ৰেষ্ঠ নিদৰ্শন। ইয়াৰ উপৰিও, কামৰূপী লোকগীত, গোৱালপৰীয়া লোকগীত, বনগীত, আইনাম, বিয়ানাম, জিকিৰ-জাৰি আদি বিভিন্ন প্ৰকাৰৰ লোক-গীতে অসমৰ সংগীত জগতক চহকী কৰিছে। দেওধনী নৃত্য, ওজাপালি, ঝুমুৰ নৃত্য আদি বিভিন্ন লোক-নৃত্যও অসমৰ লোক-সংস্কৃতিৰ অমূল্য সম্পদ।
- লোক-শিল্প আৰু হস্তশিল্প: অসমৰ শিপিনীৰ তাঁতৰ শালত বোৱা ফুলাম গামোচা, মেখেলা-চাদৰ, এৰী-মুগাৰ কাপোৰে বিশ্বজুৰি সমাদৰ লাভ কৰিছে। বাঁহ-বেতৰ শিল্প, জাপি শিল্প, মুখা শিল্প, মৃৎ শিল্প আদিও অসমৰ লোক-শিল্পৰ উল্লেখযোগ্য উদাহৰণ।
- লোক-বিশ্বাস আৰু লোক-কাহিনী: অসমৰ সমাজত আজিও বহুতো লোক-বিশ্বাস প্ৰচলিত আছে। বিভিন্ন দেৱ-দেৱী, ভূত-প্ৰেত, অপেশ্বৰী আদিৰ ওপৰত থকা বিশ্বাস, বেজ-বেজালি, যাদু-মন্ত্ৰ আদি ইয়াৰ অন্তৰ্গত। ইয়াৰ লগতে, বুঢ়ী আইৰ সাধু, তেজীমলাৰ সাধু, চিলনীৰ জীয়েকৰ সাধু আদি বিভিন্ন লোক-কাহিনীয়ে অসমীয়া সমাজৰ মনস্তাত্ত্বিক দিশটো উন্মোচন কৰে।
- সাজ-পাৰ আৰু খাদ্য-সম্ভাৰ: অসমীয়া পুৰুষৰ পৰম্পৰাগত সাজ হ’ল চুৰিয়া আৰু গামোচা, আৰু মহিলাৰ সাজ হ’ল মেখেলা-চাদৰ। বিভিন্ন জনগোষ্ঠীৰো নিজা নিজা পৰম্পৰাগত সাজ-পাৰ আছে। খাৰ, টেঙা, পিঠা-পনা, লাড়ু-সান্দহ আদি অসমীয়া লোক-খাদ্যৰ অন্যতম নিদৰ্শন।
সামৰণি:
অসমৰ লোক-সংস্কৃতি অতি বৈচিত্ৰ্যপূৰ্ণ আৰু চহকী। ইয়েই অসমীয়া জাতিক এক সুকীয়া পৰিচয় প্ৰদান কৰিছে। বৰ্তমান বিশ্বায়নৰ প্ৰভাৱত আমাৰ লোক-সংস্কৃতিৰ বহুতো উপাদান হেৰাই যাবলৈ ধৰিছে। সেয়েহে, আমাৰ এই অমূল্য সম্পদসমূহক সংৰক্ষণ আৰু প্ৰচাৰ কৰাটো আমাৰ সকলোৰে জাতীয় কৰ্তব্য। কাৰণ, লোক-সংস্কৃতি জীয়াই থাকিলেহে এটা জাতি জীয়াই থাকিব।
