AHSEC Class 12 Assamese Chapter 11 Answer | চিঠি | Class 12 Assamese Chapter 11 Answer | HS 2nd Year Assamese Solution | HS 2nd Year Assamese Chapter 11 Notes
বিশ্ব খনিকৰ Class 12
“সাহিত্য সৌৰভ” পাঠ্যপুথিৰ “পাঠ ১০: বিশ্বখনিকৰ” পাঠটিৰ সম্পূৰ্ণ প্ৰশ্নোত্তৰখিনি তলত শুদ্ধ আৰু সুন্দৰকৈ আগবঢ়োৱা হ’ল:
আর্হি প্ৰশ্ন:
(ক) অতি চমু প্ৰশ্ন (প্ৰতিটো প্ৰশ্নৰ মূল্যাংক – ১)
১। অসমীয়া সাহিত্যত ‘জ্ঞানমালিনীৰ কবি’ হিচাপে কোনগৰাকী কবি জনাজাত?
উত্তৰ: অসমীয়া সাহিত্যত ‘জ্ঞানমালিনীৰ কবি’ হিচাপে মফিজুদ্দিন আহমদ হাজৰিকা জনাজাত।
২। মফিজুদ্দিন আহমদ হাজৰিকাৰ মৰণোত্তৰ কালত প্ৰকাশিত কবিতা পুথিখনৰ নাম কি?
উত্তৰ: মফিজুদ্দিন আহমদ হাজৰিকাৰ মৰণোত্তৰ কালত প্ৰকাশিত কবিতা পুথিখনৰ নাম হ’ল ‘তত্ত্ব-পাৰিজাত’।
৩। ‘বিশ্বখনিকৰ’ বুলি কবিয়ে কাৰ কথা কৈছে?
উত্তৰ: ‘বিশ্বখনিকৰ’ বুলি কবিয়ে সমগ্ৰ বিশ্বৰ সৃষ্টিকৰ্তা অৰ্থাৎ ঈশ্বৰৰ কথা কৈছে।
৪। ‘বিশ্বখনিকৰ’ কোন শ্ৰেণীৰ কবিতা?
উত্তৰ: ‘বিশ্বখনিকৰ’ এটি আধ্যাত্মিক বা তত্ত্বমূলক শ্ৰেণীৰ কবিতা।
৫। মফিজুদ্দিন আহমদ হাজৰিকা কোন যুগৰ কবি?
উত্তৰ: মফিজুদ্দিন আহমদ হাজৰিকা ‘জোনাকী’ যুগৰ কবি।
(খ) চমু প্ৰশ্ন (প্ৰতিটো প্ৰশ্নৰ মূল্যাংক – ২ অথবা ৩)
১। মফিজুদ্দিন আহমদ হাজৰিকাৰ কবিতাৰ দুটা বৈশিষ্ট্য লিখা।
উত্তৰ: মফিজুদ্দিন আহমদ হাজৰিকাৰ কবিতাৰ দুটা বৈশিষ্ট্য হ’ল:
- আধ্যাত্মিক আৰু দাৰ্শনিক ভাৱ: তেওঁৰ কবিতাত ঈশ্বৰ, সৃষ্টি ৰহস্য আৰু জীৱনৰ গভীৰ তত্ত্বমূলক দিশবোৰৰ প্ৰকাশ দেখা যায়।
- সৰল ভাষা আৰু ঘৰুৱা ছন্দ: গভীৰ দাৰ্শনিক ভাৱকো তেওঁ অতি সহজ-সৰল, ঘৰুৱা ভাষা আৰু ছন্দৰ মাজেৰে প্ৰকাশ কৰিছিল, যিটো তেওঁৰ কবিতাৰ অন্যতম আকৰ্ষণ।
২। কবিয়ে ঈশ্বৰক কিয় ‘বিশ্বখনিকৰ’ বুলি অভিহিত কৰিছে?
উত্তৰ: ‘খনিকৰ’ মানে হ’ল যিজনে শিল, কাঠ, মাটি আদিৰে মূৰ্তি বা বিভিন্ন বস্তু নিৰ্মাণ কৰে। কবিয়ে সমগ্ৰ বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ডখনক এক বিশাল শিল্পকৰ্ম হিচাপে কল্পনা কৰিছে আৰু ইয়াৰ সৃষ্টিকৰ্তা ঈশ্বৰক সেই বিশ্বৰূপী শিল্পকৰ্মৰ নিৰ্মাতা অৰ্থাৎ ‘বিশ্বখনিকৰ’ বুলি অভিহিত কৰিছে।
৩। সত্ত্বঃ, ৰজঃ, তমো গুণ কি বুজাই লিখা।
উত্তৰ: ভাৰতীয় দৰ্শন অনুসৰি, এই তিনিটা গুণৰ দ্বাৰা প্ৰকৃতি বা জগত গঠিত।
- সত্ত্বঃ জ্ঞান, পৱিত্ৰতা, সুখ আৰু পোহৰৰ প্ৰতীক।
- ৰজঃ কামনা, বাসনা, কৰ্ম আৰু দুখৰ প্ৰতীক।
- তমঃ অজ্ঞান, আলস্য, মোহ আৰু অন্ধকাৰৰ প্ৰতীক।
কবিয়ে কৈছে যে ঈশ্বৰ এই তিনিওটা গুণৰ অধিকাৰী হৈও নিজে নিৰ্গুণ।
৪। মফিজুদ্দিন আহমদ হাজৰিকাৰ দুখন কাব্যপুথিৰ নাম লিখা।
উত্তৰ: মফিজুদ্দিন আহমদ হাজৰিকাৰ দুখন কাব্যপুথি হ’ল ‘জ্ঞানমালিনী’ আৰু ‘তত্ত্ব-পাৰিজাত’।
৫। কবিয়ে ‘বিশ্বখনিকৰ’ক কিয় সৰ্ব-ব্যাপী সৰ্ব শক্তিমান বুলি আখ্যা দিছে?
উত্তৰ: কবিয়ে ‘বিশ্বখনিকৰ’ অৰ্থাৎ ঈশ্বৰক সৰ্ব-ব্যাপী আৰু সৰ্ব-শক্তিমান বুলি আখ্যা দিছে কাৰণ তেওঁৰ মতে ঈশ্বৰৰ মহিমাৰ কোনো সীমা নাই। তেওঁ গ্ৰহ, তৰা, বেলি, জোন আদি সকলোতে বিৰাজমান। তেওঁৰ কৃপাতেই জগত চলে। তেওঁ সকলোতে আছে, সকলোৰে মনৰ কথা জানে আৰু তেওঁৰ শক্তি অপৰিসীম। সেয়েহে তেওঁ সৰ্ব-ব্যাপী আৰু সৰ্ব-শক্তিমান।
(গ) দীঘল প্ৰশ্ন (প্ৰতিটো প্ৰশ্নৰ মূল্যাংক – ৪ অথবা ৫)
১। ‘বিশ্বখনিকৰ’ কবিতাটোৰ মাজেৰে কবিয়ে প্ৰকৃততে কাৰ কথা কৈছে আৰু কি ভাৱ প্ৰকাশ কৰিব বিচাৰিছে?
উত্তৰ: ‘বিশ্বখনিকৰ’ কবিতাটোৰ মাজেৰে কবিয়ে প্ৰকৃততে সমগ্ৰ বিশ্বৰ সৃষ্টিকৰ্তা পৰমেশ্বৰৰ কথা কৈছে।
কবিয়ে ইয়াত ঈশ্বৰৰ সৃষ্টিৰ বিশালতা আৰু তেওঁৰ মহিমাৰ বিষয়ে ভাৱ প্ৰকাশ কৰিব বিচাৰিছে। তেওঁ দেখুৱাইছে যে এই ত্ৰিলোকৰ নিশ্চয় এজন খনিকৰ বা নিৰ্মাতা আছে। গ্ৰহ, তৰা, বেলি, জোন আদি সকলো তেওঁৰেই সৃষ্টি। তেওঁৰ মহিমাৰ কোনো অন্ত নাই; আনকি গছৰ পাততো তেওঁৰ চিন দেখা যায়। তেওঁ সকলোতে বিৰাজমান, কিন্তু মায়াৰ ওৰণিৰে ঢাকা থকাৰ বাবে কোনেও তেওঁক চাক্ষুষভাৱে দেখা নাপায়। তেৱেঁই সৃষ্টিৰ সকলো ৰূপৰ আঁৰত থকা মূল শক্তি। এইদৰে, কবিতাটোৰ জৰিয়তে কবিয়ে ঈশ্বৰৰ সৰ্বব্যাপকতা, সৃষ্টিশীলতা আৰু অসীম শক্তিৰ প্ৰতি গভীৰ বিশ্বাস আৰু বিস্ময়ৰ ভাৱ প্ৰকাশ কৰিছে।
২। ‘সকলোতে আছে তেওঁ / কিন্তু নেদেখে কেও / ওৰণিৰে মুখ ঢাকি থাকে ওচৰত।’ — এই কবিতাফাকিৰ মাজেৰে কবিয়ে কি ভাৱ প্ৰকাশ কৰিব বিচাৰিছে লিখা।
উত্তৰ: উক্ত কবিতাফাঁকিৰ মাজেৰে কবিয়ে এক গভীৰ আধ্যাত্মিক আৰু দাৰ্শনিক ভাৱ প্ৰকাশ কৰিব বিচাৰিছে। কবিয়ে কৈছে যে সৃষ্টিকৰ্তা ঈশ্বৰ এই জগতৰ কণাই-কণাই বিৰাজমান। তেওঁৰ অস্তিত্ব সকলোতে অনুভৱ কৰিব পাৰি। কিন্তু, মানুহে তেওঁক চাক্ষুষভাৱে দেখা নাপায়।
ইয়াৰ কাৰণ হ’ল, তেওঁ মায়াৰূপী ওৰণিৰে নিজকে ঢাকি ৰাখে। তেওঁ আমাৰ অতি ওচৰতে থাকে, কিন্তু আমাৰ ইন্দ্ৰিয়ই তেওঁক ধৰিব নোৱাৰে। কেৱল জ্ঞান আৰু ভক্তিৰ চকুৰেহে তেওঁৰ অস্তিত্ব অনুভৱ কৰিব পাৰি। এইদৰে, কবিয়ে ঈশ্বৰৰ নিৰাকাৰ, সৰ্বব্যাপী আৰু ৰহস্যময় স্বৰূপৰ কথা অতি সুন্দৰভাৱে প্ৰকাশ কৰিছে।
৩। ‘বিশ্বখনিকৰ’ কবিতাটিৰ মূলভাবটি লিখা।
উত্তৰ: ‘বিশ্বখনিকৰ’ কবিতাটিৰ মূলভাব হ’ল সৃষ্টিকৰ্তাৰ মহিমা আৰু তেওঁৰ সৰ্বব্যাপকতাৰ প্ৰতি গভীৰ বিশ্বাস স্থাপন। কবিয়ে এই বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ডক এজন ‘বিশ্বখনিকৰ’ বা ঈশ্বৰৰ এক অনবদ্য সৃষ্টি হিচাপে বৰ্ণনা কৰিছে। গ্ৰহ-নক্ষত্ৰৰ পৰা আৰম্ভ কৰি গছৰ পাতলৈকে সকলোতে সেইজনা সৃষ্টিকৰ্তাৰ চিন বিৰাজমান। তেওঁ সকলোতে থাকিও মায়াৰ ওৰণিৰ আঁৰত অদৃশ্য হৈ থাকে। তেৱেঁই জীৱন-মৃত্যু, সুখ-দুখ, সৃষ্টি-ধ্বংস সকলোৰে নিয়ন্ত্ৰক। তেওঁ ধনী-দুখীয়া, জ্ঞানী-কৰ্মী সকলোৰে মাজত বিদ্যমান। কবিতাটোৰ শেষত কবিয়ে দৃঢ়তাৰে কৈছে যে এই বিশ্বৰ খনিকৰ নিঃসন্দেহে সেইজনা পৰমেশ্বৰেই, যি সকলোৰে অন্তৰত থাকিও সকলোৰে উৰ্ধত। কবিতাটোৱে ঈশ্বৰৰ অসীম শক্তি আৰু সৃষ্টিৰ ৰহস্যৰ প্ৰতি পাঠকক আশ্চৰ্যচকিত আৰু বিশ্বাসী কৰি তোলে।
৪। ‘বিশ্বখনিকৰ’ কবিতাটিত প্ৰকাশিত আধ্যাত্মিক দৰ্শনৰ চমু আভাস দিয়া।
উত্তৰ: ‘বিশ্বখনিকৰ’ কবিতাটিত এক গভীৰ আধ্যাত্মিক দৰ্শন প্ৰকাশ পাইছে। ই ভাৰতীয় বেদান্ত দৰ্শনৰ ‘একমেবাদ্বিতীয়ম্’ (ঈশ্বৰ এজন আৰু অদ্বিতীয়) আৰু সৰ্বেশ্বৰবাদ (ঈশ্বৰ সকলোতে বিৰাজমান) তত্ত্বৰ ওপৰত আধাৰিত। কবিয়ে ঈশ্বৰক নিৰ্গুণ (তিনি গুণৰ উৰ্ধত) কিন্তু সকলো গুণৰ আধাৰ বুলি কৈছে। তেওঁ দেখুৱাইছে যে ঈশ্বৰ একেসময়তে সৃষ্টিৰ সকলো বস্তু আৰু প্ৰাণীৰ মাজত (সৰ্ব-ব্যাপী) আৰু সৃষ্টিৰ বাহিৰতো (সৰ্বাতীত) বিদ্যমান। তেওঁ সকলো বিপৰীতমুখী ধাৰণা, যেনে— মানী-মান, দানী-দান, যোগী-বাজীকৰ আদিৰ মাজত একাকাৰ। এই চিন্তা ছুফীবাদৰ লগতো মিলে, য’ত সৃষ্টিকৰ্তা আৰু সৃষ্টি অভিন্ন বুলি ভবা হয়। এইদৰে, কবিতাটোৱে এক গভীৰ অদ্বৈতবাদী আৰু সৰ্বেশ্বৰবাদী আধ্যাত্মিক দৰ্শন দাঙি ধৰিছে।
৫। প্ৰসংগ সংগতি দৰ্শাই ব্যাখ্যা কৰা: তেৱেঁ কাম তেৱেঁ কৰ্মী তেৱেঁ কাৰিকৰ / নিশ্চয় নিশ্চয় তেৱেঁ বিশ্বখনিকৰ।
উত্তৰ: উক্ত পদফাঁকি মফিজুদ্দিন আহমদ হাজৰিকাৰ ‘বিশ্বখনিকৰ’ নামৰ কবিতাটিৰ পৰা তুলি অনা হৈছে।
কবিতাটোৰ শেষত কবিয়ে এই পদফাঁকিৰ জৰিয়তে নিজৰ সিদ্ধান্তক দৃঢ়তাৰে প্ৰতিষ্ঠা কৰিছে। তেওঁ কৈছে যে এই জগতৰ সকলো কাম, সেই কাম কৰা কৰ্মীজন আৰু সেই কামৰ কৌশল বা সঁজুলি— এই সকলোবোৰেই সেই এজন পৰম সত্তা অৰ্থাৎ ঈশ্বৰ। তেওঁৰ বাহিৰে জগতত একোৱেই নাই। তেৱেঁই কৰ্ম, তেৱেঁই কৰ্তা আৰু তেৱেঁই কৰ্মৰ কাৰণ। গতিকে, এই সমগ্ৰ বিশ্বখনৰ নিৰ্মাতা বা খনিকৰ যে সেইজনা পৰমেশ্বৰেই, সেই বিষয়ে কোনো সন্দেহ নাই। এইদৰে, কবিয়ে ঈশ্বৰৰ সৰ্বব্যাপকতা আৰু সৃষ্টিৰ একচ্ছত্ৰ অধিকাৰৰ কথা দোহাৰি কবিতাটোৰ সামৰণি মাৰিছে।