সুখ Class 9 কবিতা (সকলো প্ৰশ্ন উত্তৰ) অসমীয়া

সুখ Class 9

 পাঠটোৰ সাৰাংশ

আনন্দ চন্দ্ৰ আগৰৱালাৰ “সুখ” এটি গভীৰ তত্ত্বমূলক আৰু আদৰ্শবাদী কবিতা। এই কবিতাত কবিয়ে সুখৰ প্ৰকৃত অৰ্থ কি আৰু মানুহে কেনেকৈ প্ৰকৃত সুখী হ’ব পাৰে, তাৰেই সন্ধান কৰিছে।

কবিতাটোৰ আৰম্ভণিতে কোৱা হৈছে যে মানুহে ‘সুখ সুখ’ বুলি হাবাথুৰি খাই ফুৰে, কিন্তু প্ৰকৃত সুখৰ মুখ দেখা নাপায়। বৰঞ্চ, সুখ বিচাৰি গৈ তেওঁলোকে সংসাৰত দুখৰ ওপৰত দুখহে লাভ কৰে। কবিয়ে কৈছে যে মানুহ ‘দিন-কণা’ৰ দৰে, অৰ্থাৎ চকু থাকিও নেদেখাৰ দৰে হৈছে, কাৰণ সুখ বাহিৰত ক’তো নাই, ই মানুহৰ হাততে আছে।

কবিয়ে সুখ লাভৰ মূল মন্ত্ৰ হিচাপে ‘স্বাৰ্থ বলিদান’ৰ কথা কৈছে। যিজনে নিজৰ স্বাৰ্থ ত্যাগ কৰি আনৰ বাবে কাম কৰিব পাৰে, তেওঁৰ জীৱনলৈ সুখ নিজে নিজেই আহে। আমাৰ জীৱন কেৱল নিজৰ বাবে নহয়, আনৰ বাবেহে। যেতিয়া মানুহে আনৰ দুখত দুখী হয়, আনৰ অভাৱত যাৰ হিয়া পমি যায় আৰু পৰক আপোন কৰিব পাৰে, তেতিয়াই সংসাৰৰ পৰা দুখ আঁতৰি যায়। নিজৰ শক্তি-সামৰ্থ্য আনৰ সুখৰ বাবে উচৰ্গা কৰিব পাৰিলে আৰু আনৰ দুখত কান্দিব জানিলে, সেই কান্দোনতো সুখ পোৱা যায়।

কবিয়ে বিশ্ব-ভাতৃত্ববোধৰ এক মহান আদৰ্শ দাঙি ধৰিছে। তেওঁৰ মতে, আমি সকলোৱেই পৰম পিতাৰ সন্তান, গতিকে পৃথিৱীৰ কোনো লোকেই পৰ নহয়, সকলোৱেই আপোন। এই পৃথিৱীখন আমাৰ সকলোৰে নিজা ঘৰ। সেয়ে, মানুহৰ সেৱাই হ’ল মানুহৰ পূজা।

কবিতাটোৰ শেষৰফালে কবিয়ে ‘মই’ আৰু ‘মোৰ’ ভাৱ অৰ্থাৎ অহংকাৰ আৰু স্বাৰ্থপৰতাক ত্যাগ কৰিবলৈ কৈছে, কাৰণ এই ভাৱে মানুহক তললৈহে নিয়ে। সুখ-দুখৰ মূল কাৰণ হ’ল মন। গতিকে, মনক স্থিৰ ৰাখি লোকৰ হিত সাধন কৰিলেহে ভাগ্যত পৰম সন্তোষ লাভ কৰিব পাৰি। যিজন ব্যক্তিৰ জীৱন নিস্বাৰ্থ আৰু বিশ্বপ্ৰেমেৰে ভৰপূৰ, তেওঁৰ সুখৰ কেতিয়াও অন্ত নপৰে।

গুৰুত্বপূৰ্ণ শব্দাৰ্থ

সুখ Class 9 Assamese Lesson 14

পাঠভিত্তিক প্ৰশ্নাৱলী

ভাব-বিষয়ক

১। অতি চমু উত্তৰ দিয়া :

(ক) মানুহৰ সুখ-দুখৰ আচল কথা কি?
উত্তৰ: মানুহৰ সুখ-দুখৰ আচল কথাটো হ’ল মন। মনক স্থিৰ ৰাখিব পাৰিলেহে প্ৰকৃত সুখ লাভ কৰিব পাৰি।

(খ) কেনেকুৱা ধৰণৰ ভাবে মানুহক তললৈ বুৰায় বুলি কবিয়ে কৈছে?
উত্তৰ: ‘মই’ আৰু ‘মোৰ’ ভাৱ অৰ্থাৎ অহংকাৰ আৰু স্বাৰ্থপৰতাৰ ভাৱে মানুহক তললৈ বুৰায় বুলি কবিয়ে কৈছে।

(গ) নিস্বাৰ্থৰ বাট কেনেকুৱা?
উত্তৰ: নিস্বাৰ্থৰ বাট সেন্দুৰীয়া আলিৰ দৰে, য’ত সুগন্ধি ফুলেৰে ভৰি থাকে। অৰ্থাৎ নিস্বাৰ্থতাৰ পথটো আনন্দ আৰু সুখেৰে পৰিপূৰ্ণ।

(ঘ) কবি আনন্দ চন্দ্ৰ আগৰৱালাক কিয় ‘ভাঙনি কোঁৱৰ’ বুলি কোৱা হয়?
উত্তৰ: আনন্দ চন্দ্ৰ আগৰৱালাই কেইবাটাও উৎকৃষ্ট ইংৰাজী কবিতা অসমীয়ালৈ অতি সুৱলাকৈ ভাঙনি কৰিছিল বাবে তেওঁক ‘ভাঙনি কোঁৱৰ’ বুলি কোৱা হয়।

(ঙ) কাক আপোন কৰিব পাৰিলে সংসাৰত দুখ নাই বুলি কবিয়ে ব্যক্ত কৰিছে?
উত্তৰ: পৰক অৰ্থাৎ আনক আপোন কৰিব পাৰিলে সংসাৰত দুখ নাই বুলি কবিয়ে ব্যক্ত কৰিছে।

(চ) কবিৰ মতে প্ৰকৃত সুখ কেনেকৈ পাব পাৰি?
উত্তৰ: কবিৰ মতে, স্বাৰ্থ বলিদান দি আনৰ কাৰণে খাটিব পাৰিলে আৰু নিজৰ শক্তি-সামৰ্থ্য পৰৰ সুখৰ বাবে বিলাব পাৰিলেহে প্ৰকৃত সুখ পাব পাৰি।

২। কবিতাটোৰ মূল কথাখিনি নিজৰ ভাষাত লিখা।
উত্তৰ: “সুখ” কবিতাটোত কবিয়ে প্ৰকৃত সুখৰ সন্ধান কৰিছে। তেওঁৰ মতে, মানুহে বাহ্যিক জগতত সুখ বিচাৰি হাবাথুৰি খায়, কিন্তু প্ৰকৃত সুখ নিজৰ মনৰ ভিতৰতে থাকে। যেতিয়া এজন ব্যক্তিয়ে নিজৰ স্বাৰ্থ ত্যাগ কৰি আনৰ কল্যাণৰ বাবে কাম কৰে, তেতিয়াই তেওঁ প্ৰকৃত সুখ অনুভৱ কৰে। আনৰ দুখত দুখী হোৱা, সকলোকে আপোন বুলি ভবা আৰু বিশ্বপ্ৰেমৰ ভাৱেৰে মানুহৰ সেৱা কৰাই হ’ল সুখ লাভৰ মূল পথ। অহংকাৰ আৰু স্বাৰ্থপৰতা ত্যাগ কৰি নিস্বাৰ্থভাৱে জীৱন যাপন কৰা ব্যক্তিজনৰ সুখৰ কোনোদিন ওৰ নপৰে।

৩। ব্যাখ্যা কৰা :

(ক) অকল নিজৰ নিমিত্তে নহয়
আমাৰ জীৱন ভাই,
পৰৰ কাৰণে খাটিব পাৰিলে
সংসাৰ সুখৰ ঠাই।
উত্তৰ: এই কবিতাফাকি কবি আনন্দ চন্দ্ৰ আগৰৱালাৰ ‘সুখ’ নামৰ কবিতাটিৰ পৰা তুলি অনা হৈছে। ইয়াৰ জৰিয়তে কবিয়ে পৰোপকাৰ আৰু নিস্বাৰ্থ সেৱাৰ মাজেৰেহে যে প্ৰকৃত সুখ লাভ কৰিব পাৰি, সেই কথা বুজাইছে।
কবিয়ে কৈছে যে আমাৰ জীৱন কেৱল নিজৰ বাবে জীয়াই থকাৰ বাবে নহয়। যেতিয়া আমি নিজৰ স্বাৰ্থৰ কথা নাভাবি আনৰ কল্যাণৰ বাবে কাম কৰোঁ, তেতিয়াহে এই সংসাৰখন সুখৰ হৈ পৰে। আনৰ বাবে কৰা ত্যাগ আৰু সেৱাৰ মাজত যি আনন্দ আৰু সন্তুষ্টি পোৱা যায়, সেয়াই প্ৰকৃত সুখ।

(খ) গাই-গোটা পেটে ভঁৰাল নহবা
লোকৰ দুখলৈ চোৱা,
মানুহৰ সেৱা মানুহৰ পূজা
পৱিত্ৰ বৰত লোৱা।
উত্তৰ: এই কবিতাফাকি ‘সুখ’ কবিতাৰ পৰা লোৱা হৈছে। ইয়াত কবিয়ে মানৱ সেৱাৰ মহত্ত্বৰ কথা প্ৰকাশ কৰিছে।
কবিয়ে মানুহক কেৱল নিজৰ পেটৰ কথা ভাবি স্বাৰ্থপৰ নহ’বলৈ আহ্বান জনাইছে। তাৰ পৰিৱৰ্তে, আন দুখীয়া লোকৰ দুখ-কষ্টৰ প্ৰতি চকু দিবলৈ কৈছে। তেওঁৰ মতে, মানুহৰ সেৱা কৰাটোৱেই হ’ল মানুহৰ আটাইতকৈ ডাঙৰ পূজা বা পৱিত্ৰ ব্ৰত। মানুহৰ সেৱাৰ মাজেৰেহে ঈশ্বৰৰ সেৱা কৰা হয় আৰু প্ৰকৃত আনন্দ লাভ কৰিব পাৰি।

(গ) স্বাৰ্থৰ বাটত দুখৰ কাঁইট
খোজেপতি বিন্ধে হুলে,
নিস্বাৰ্থৰ বাট সেন্দুৰীয়া আলি
সুগন্ধি কুসুম ফুলে।
উত্তৰ: এই কবিতাফাকি ‘সুখ’ কবিতাৰ পৰা তুলি অনা হৈছে। ইয়াত কবিয়ে স্বাৰ্থপৰতা আৰু নিস্বাৰ্থতাৰ পথৰ মাজৰ পাৰ্থক্য দেখুৱাইছে।
কবিয়ে কৈছে যে স্বাৰ্থপৰতাৰ পথটো দুখৰ কাঁইটেৰে ভৰা। যিজনে কেৱল নিজৰ কথা ভাবে, তেওঁ প্ৰতিটো খোজতে দুখ আৰু যন্ত্ৰণাৰ হুলৰ বিন্ধনিহে অনুভৱ কৰে। ইয়াৰ বিপৰীতে, নিস্বাৰ্থতাৰ পথটো সেন্দুৰীয়া আলিৰ দৰে সুন্দৰ আৰু সুগন্ধি ফুলেৰে ভৰা। অৰ্থাৎ, যিজনে নিস্বাৰ্থভাৱে আনৰ বাবে কাম কৰে, তেওঁৰ জীৱনটো আনন্দ আৰু সুখেৰে পৰিপূৰ্ণ হৈ পৰে।

ভাষা-বিষয়ক

১। উদাহৰণটো চাই বাকীকেইটা কৰা :

• আপোন — পৰ
• দুখ — সুখ
• স্বাৰ্থ — নিস্বাৰ্থ
• অভাৱ — প্ৰাচুৰ্য
• সন্তোষ — অসন্তোষ
• হাঁহি — কান্দোন

২। উদাহৰণটো চাই বাকীকেইটা কৰা :

• সামৰথ — সামৰ্থ্য
• ধৰম — ধৰ্ম
• কৰম — কৰ্ম
• বিৰিখ — বৃক্ষ
• যতন — যত্ন
• মুকুতি — মুক্তি

অতিৰিক্ত গুৰুত্বপূৰ্ণ প্ৰশ্ন

১। ‘সুখ’ কবিতাটো কোনখন কবিতা পুথিৰ পৰা লোৱা হৈছে?
উত্তৰ: ‘সুখ’ কবিতাটো আনন্দ চন্দ্ৰ আগৰৱালাৰ ‘জিলিকনি’ নামৰ কবিতা পুথিৰ পৰা লোৱা হৈছে।

২। কবিয়ে মানুহক ‘দিন-কণা’ বুলি কিয় কৈছে?
উত্তৰ: কাৰণ মানুহে চকুৰ আগতে থকা প্ৰকৃত সুখক দেখা নাপায় আৰু মিছা সুখৰ পিছত দৌৰি ফুৰে।

৩। কবিতাটোৰ মতে, কান্দোনতো কেনেকৈ সুখ পোৱা যায়?
উত্তৰ: আনৰ দুখত দুখী হৈ তেওঁলোকৰ বাবে কান্দিব জানিলে সেই কান্দোনতো সুখ পোৱা যায়।

৪। ‘পৰম পিতাৰ সকলো সন্তান’—এই কথাষাৰে কি আদৰ্শ প্ৰকাশ কৰিছে?
উত্তৰ: এই কথাষাৰে বিশ্ব-ভাতৃত্ববোধৰ আদৰ্শ প্ৰকাশ কৰিছে, য’ত পৃথিৱীৰ সকলো মানুহেই এক পৰিয়ালৰ দৰে।

৫। ‘মোহৰ জালত পৰি’ বুলিলে কি বুজা?
উত্তৰ: ‘মোহৰ জালত পৰি’ বুলিলে সাংসাৰিক মায়া-মোহ আৰু স্বাৰ্থপৰতাৰ বান্ধোনত বন্দী হোৱা অৱস্থাটোক বুজোৱা হৈছে।

৬। কবিয়ে কাক ‘সেন্দুৰীয়া আলি’ৰ লগত তুলনা কৰিছে?
উত্তৰ: কবিয়ে নিস্বাৰ্থতাৰ বাটক ‘সেন্দুৰীয়া আলি’ৰ লগত তুলনা কৰিছে।

৭। ‘সুখ’ কবিতাৰ মূল ভাব কি?
উত্তৰ: ‘সুখ’ কবিতাৰ মূল ভাব হ’ল— প্ৰকৃত সুখ স্বাৰ্থ ত্যাগত, পৰোপকাৰত আৰু মানৱ সেৱাতহে নিহিত হৈ আছে, বাহ্যিক বস্তুৰ মাজত নহয়।

৮। আনন্দ চন্দ্ৰ আগৰৱালা কোন যুগৰ কবি আছিল?
উত্তৰ: আনন্দ চন্দ্ৰ আগৰৱালা অসমীয়া সাহিত্যৰ জোনাকী যুগৰ কবি আছিল।

৯। ‘মানুহৰ সেৱা মানুহৰ পূজা’—এই কথাষাৰৰ তাৎপৰ্য কি?
উত্তৰ: ইয়াৰ তাৎপৰ্য হ’ল যে মানুহৰ সেৱা কৰাটোৱেই ঈশ্বৰৰ পূজা কৰাৰ সমান পৱিত্ৰ কাম। মানৱ সেৱাই হ’ল শ্ৰেষ্ঠ ধৰ্ম।

১০। কবিতাটোত উল্লেখ থকা মতে, এজন ধৰ্মী জীৱনৰ দুটা বৈশিষ্ট্য কি কি?
উত্তৰ: কবিতাটোত উল্লেখ থকা মতে, এজন ধৰ্মী জীৱনৰ দুটা বৈশিষ্ট্য হ’ল— (ক) যথার্থ নিস্বাৰ্থ হোৱা আৰু (খ) বিশ্বপ্ৰেমেৰে ভৰপূৰ হোৱা।