AHSEC Class 12 Assamese Chapter 15 Answer | চিঠি | Class 12 Assamese Chapter 15 Answer | HS 2nd Year Assamese Solution | HS 2nd Year Assamese Chapter 15 Notes
“সাহিত্য সৌৰভ” পাঠ্যপুথিৰ “পাঠ ১৫: উভতি নহাৰ কবিতা” পাঠটিৰ সম্পূৰ্ণ প্ৰশ্নোত্তৰখিনি তলত শুদ্ধ আৰু সুন্দৰকৈ আগবঢ়োৱা হ’ল:
পাঠ ১৫: উভতি নহাৰ কবিতা
– নৱকান্ত বৰুৱা
আর্হি প্ৰশ্ন:
(ক) অতি চমু প্ৰশ্ন (প্ৰতিটো প্ৰশ্নৰ মূল্যাংক ১)
১। ‘উভতি নহাৰ কবিতা’ পাঠটি ক’ৰ পৰা সংগ্ৰহ কৰা হৈছে?
উত্তৰ: ‘উভতি নহাৰ কবিতা’ পাঠটি কবি নৱকান্ত বৰুৱাৰ ‘দলঙত তামীঘৰা’ নামৰ কাব্য সংকলনৰ পৰা সংগ্ৰহ কৰা হৈছে।
২। কোনখন পুথিৰ বাবে নৱকান্ত বৰুৱাই সাহিত্য অকাদেমি বঁটা লাভ কৰিছিল?
উত্তৰ: ‘ককাদেউতাৰ হাড়’ উপন্যাসখনৰ বাবে নৱকান্ত বৰুৱাই সাহিত্য অকাদেমি বঁটা লাভ কৰিছিল।
৩। ৰোমাণ্টিক কবিতা আৰু আধুনিক কবিতাৰ এটি পাৰ্থক্য লিখা।
উত্তৰ: ৰোমাণ্টিক কবিতাই পুনৰ্জন্মত বিশ্বাস কৰে, আনহাতে আধুনিক কবিতাই বিশ্বাস কৰে যে মানুহ এবাৰ গুচি গ’লে পুনৰ উভতি নাহে।
৪। ‘উভতি নহাৰ কবিতা’ কোন শ্ৰেণীৰ কবিতা?
উত্তৰ: ‘উভতি নহাৰ কবিতা’ আধুনিক শ্ৰেণীৰ কবিতা।
৫। ‘তামীঘৰা’ শব্দটিৰ অৰ্থ লিখা।
উত্তৰ: ‘তামীঘৰা’ শব্দটিৰ অৰ্থ হ’ল তম্বু।
(খ) চমু প্ৰশ্ন (প্ৰতিটো প্ৰশ্নৰ মূল্যাংক – ২ অথবা ৩)
১। নৱকান্ত বৰুৱাৰ তিনিখন কবিতা পুথিৰ নাম লিখা।
উত্তৰ: নৱকান্ত বৰুৱাৰ তিনিখন কবিতা পুথি হ’ল— ‘হে অৰণ্য হে মহানগৰ’, ‘এটি দুটি এঘাৰটি তৰা’ আৰু ‘ৰাৱণ’।
২। নৱকান্ত বৰুৱাই ৰচনা কৰা দুখন উপন্যাসৰ নাম লিখা।
উত্তৰ: নৱকান্ত বৰুৱাই ৰচনা কৰা দুখন উপন্যাস হ’ল ‘কপিলীপৰীয়া সাধু’ আৰু ‘ককাদেউতাৰ হাড়’।
৩। নৱকান্ত বৰুৱাই শিশু আৰু চেমনীয়াৰ উপযোগীকৈ ৰচনা কৰা দুখন গ্ৰন্থৰ নাম লিখা।
উত্তৰ: নৱকান্ত বৰুৱাই শিশু আৰু চেমনীয়াৰ উপযোগীকৈ ৰচনা কৰা দুখন গ্ৰন্থ হ’ল ‘আখৰৰ জখলা’ আৰু ‘শিয়ালী পালেগৈ ৰতনপুৰ’।
৪। কবিৰ বাবে জীয়াই থকাৰ মন্ত্ৰ কি? ‘জীয়াই থকাৰ ধেমালিটো’ কবিয়ে কেইবাৰ খেলিছে?
উত্তৰ: কবিৰ বাবে জীৱনৰ দুখ-যন্ত্ৰণাই হ’ল জীয়াই থকাৰ মন্ত্ৰ। কবিয়ে ‘জীয়াই থকাৰ ধেমালিটো’ এবাৰেই খেলিছে বুলি কৈছে।
৫। কবিৰ মতে পৃথিৱীলৈ ‘নতুন মানুহ’ আহিলে কি পৰিৱৰ্তন হ’ব?
উত্তৰ: কবিৰ মতে, পৃথিৱীলৈ ‘নতুন মানুহ’ আহিলে তেওঁলোকে নতুন দিনৰ সূচনা কৰিব। তেওঁলোকে নতুন সুৰেৰে নতুন বীণা বজাব, অৰ্থাৎ তেওঁলোকৰ চিন্তা-ভাৱনা, কৰ্ম আৰু সৃষ্টি নতুন হ’ব। সেই নতুনত্বৰ মাজত পুৰণি কবিজনৰ কোনো চিন-মোকাম নাথাকিব।
(গ) দীঘল প্ৰশ্ন (প্ৰতিটো প্ৰশ্নৰ মূল্যাংক – ৪ অথবা ৫)
১। কবিয়ে কিয় পৃথিৱীলৈ উভতি নাহে বুলি ভাবিছে, বুজাই লিখা।
উত্তৰ: ‘উভতি নহাৰ কবিতা’ত কবিয়ে আধুনিক মানুহৰ যুক্তিবাদী দৃষ্টিভংগীৰে জীৱন আৰু মৃত্যুক চাইছে। তেওঁ বিশ্বাস কৰে যে মৃত্যু এক চিৰন্তন সত্য আৰু ই একমুখী যাত্ৰা। এবাৰ এই পৃথিৱীৰ পৰা গুচি গ’লে কোনো পুনৰ উভতি আহিব নোৱাৰে। তেওঁৰ বাবে জীৱনটো এক ‘ধেমালি’ যি তেওঁ এবাৰেই খেলি গৈছে। তেওঁৰ কৰ্ম, তেওঁৰ সৃষ্টি, তেওঁৰ ভালপোৱা— এই সকলোবোৰ এই এটা জীৱনতে সীমাবদ্ধ। ভৱিষ্যতে নতুন মানুহ আহিব, নতুন দিন আহিব, কিন্তু তেওঁ সেই নতুনত্বৰ অংশ হ’বলৈ উভতি আহিব নোৱাৰিব। এইদৰে, পুনৰ্জন্মৰ ৰোমাণ্টিক কল্পনাক অস্বীকাৰ কৰি কবিয়ে মৃত্যুৰ অপৰিৱৰ্তনীয় সত্যক স্বীকাৰ কৰি লৈছে আৰু সেয়েহে তেওঁ পৃথিৱীলৈ উভতি নাহে বুলি দৃঢ়তাৰে ভাবিছে।
২। ‘উভতি নহাৰ কবিতা’টিৰ মূলভাব লিখা।
উত্তৰ: ‘উভতি নহাৰ কবিতা’টিৰ মূলভাব হ’ল জীৱনৰ একমুখিতা, মৃত্যুৰ অনিবার্যতা আৰু পৃথিৱীৰ প্ৰতি গভীৰ ভালপোৱা। কবিয়ে দৃঢ়তাৰে ঘোষণা কৰিছে যে তেওঁ এই পৃথিৱীৰ পৰা এবাৰ গুচি গ’লে পুনৰ উভতি নাহে। তেওঁ জীৱনৰ দুখ-যন্ত্ৰণাক জীয়াই থকাৰ মন্ত্ৰ হিচাপে গ্ৰহণ কৰিছে আৰু জীৱনটোক এবাৰেই খেলিব পৰা এক ধেমালি বুলি অভিহিত কৰিছে। তেওঁ এই পৃথিৱীক অত্যন্ত ভাল পায়, কিন্তু সেই ভালপোৱাই তেওঁক উভতি অহাৰ কোনো মিছা আশা নিদিয়ে। ভৱিষ্যতে নতুন মানুহ আহিব, নতুন দিনৰ সূচনা হ’ব, কিন্তু তাত তেওঁৰ কোনো চিন নাথাকিব। হেৰাই যোৱাৰ যি বেদনা, তাকো তেওঁ একপ্ৰকাৰ নিৰ্লিপ্ত হাঁহিৰে গ্ৰহণ কৰিছে। কবিতাটোৱে ৰোমাণ্টিক পুনৰ্জন্মৰ ধাৰণাক নাকচ কৰি এক বাস্তৱবাদী আৰু আধুনিক জীৱন-দৃষ্টি দাঙি ধৰিছে।
৩। কবিয়ে নতুন দিনত তেওঁৰ একো চিন নাথাকিব বুলি কিয় ভাবিছে, বুজাই লিখা।
উত্তৰ: কবিয়ে নতুন দিনত তেওঁৰ একো চিন নাথাকিব বুলি ভাবিছে কাৰণ তেওঁ সময়ৰ নিৰন্তৰ পৰিৱৰ্তনশীলতাত বিশ্বাস কৰে। তেওঁ জানে যে তেওঁৰ মৃত্যুৰ পিছত যি নতুন যুগ আহিব, সেয়া সম্পূৰ্ণৰূপে নতুন হ’ব। ‘নতুন মানুহ’ আহিব, তেওঁলোকৰ চিন্তা-ভাৱনা, সুৰ, সৃষ্টি সকলো নতুন হ’ব। তেওঁলোকে ‘নতুন বীণা’ বজাব। সময়ৰ এই নিৰন্তৰ প্ৰৱাহত পুৰণি সকলো হেৰাই যায়। তেওঁৰ নিজৰ সুৰ, তেওঁৰ সৃষ্টি, তেওঁৰ অস্তিত্ব— এই সকলোবোৰ নতুন যুগৰ নতুনত্বৰ মাজত বিলীন হৈ যাব। তেওঁৰ ব্যক্তিগত অস্তিত্বৰ কোনো চিন বা প্ৰভাৱ সেই নতুন দিনত নাথাকিব। ই সময়ৰ হাতত ব্যক্তিৰ অস্তিত্ব কিমান ক্ষণস্থায়ী, সেই গভীৰ সত্যটোকেই প্ৰকাশ কৰিছে।
৪। ‘উভতি নহাৰ কবিতা’ত পৃথিৱীৰ প্ৰতি কবিৰ ভালপোৱা কেনেদৰে প্ৰকাশ পাইছে বুজাই লিখা।
উত্তৰ: ‘উভতি নহাৰ কবিতা’ত পৃথিৱীৰ প্ৰতি কবিৰ গভীৰ ভালপোৱা অতি আন্তৰিকতাৰে প্ৰকাশ পাইছে। কবিয়ে বাৰে বাৰে দোহাৰিছে, “মাথোন এই পৃথিৱীখনক ভাল পাই গ’লোঁ” আৰু শেষত কৈছে, “পৃথিৱী, তোমাক ভাল পাই গ’লোঁ”। এই ভালপোৱা কোনো চৰ্তসাপেক্ষ নহয়। তেওঁ জানে যে তেওঁ উভতি নাহে, তথাপিও তেওঁৰ ভালপোৱাৰ কোনো কমতি নাই। তেওঁ এই পৃথিৱীৰ সৰু সৰু বস্তুৰ মাজতো সৌন্দৰ্য বিচাৰি পাইছে, যেনে— ‘আলিৰ কাণৰ জাবৰৰ পৰা এপাহ বকুল’ বুটলি লোৱা। জীৱনৰ যন্ত্ৰণাকো তেওঁ এক মন্ত্ৰ হিচাপে গ্ৰহণ কৰিছে। এই পৃথিৱীত জীয়াই থকাৰ ধেমালিটো তেওঁ এবাৰেই খেলিছে। এই সকলোবোৰ কথাই দেখুৱায় যে পৃথিৱীৰ প্ৰতি তেওঁৰ ভালপোৱা কিমান গভীৰ, নিস্বাৰ্থ আৰু মোহমুক্ত।
৫। প্ৰসংগ সংগতি দৰ্শাই ব্যাখ্যা কৰা।
(ক) যন্ত্রণা মোৰ জীয়াৰ মন্ত্ৰ / সেই মন্ত্ৰকে গালোঁ / জীয়াই থকাৰ ধেমালিটো মই / এবাৰেই খেলি গ’লোঁ।
উত্তৰ: উক্ত কবিতাফাঁকি আধুনিক কবি নৱকান্ত বৰুৱাৰ ‘উভতি নহাৰ কবিতা’ শীৰ্ষক কবিতাটিৰ পৰা তুলি অনা হৈছে।
ইয়াত কবিয়ে জীৱনৰ প্ৰতি তেওঁৰ এক গভীৰ আৰু বাস্তৱবাদী দৃষ্টিভংগী প্ৰকাশ কৰিছে। তেওঁৰ মতে, জীৱন কেৱল সুখ-আনন্দৰ সমষ্টি নহয়, ইয়াত দুখ-যন্ত্ৰণাও আছে। কিন্তু তেওঁ এই যন্ত্ৰণাক নেতিবাচকভাৱে চোৱা নাই, বৰঞ্চ ইয়াক জীয়াই থকাৰ এক ‘মন্ত্ৰ’ বা প্ৰেৰণা হিচাপেহে গ্ৰহণ কৰিছে। যন্ত্ৰণাৰ মাজেৰেই জীৱনৰ গভীৰতা উপলব্ধি কৰিব পাৰি। তেওঁ জীৱনটোক এক ‘ধেমালি’ৰ লগত তুলনা কৰিছে, যিটো তেওঁ কেৱল এবাৰেই খেলিবলৈ সুযোগ পাইছে। ইয়াৰ দ্বাৰা জীৱনৰ একমাত্ৰতা আৰু ক্ষণস্থায়ীত্বৰ কথা বুজোৱা হৈছে। কবিয়ে জীৱনক তাৰ সকলো দুখ-যন্ত্ৰণাৰ সৈতে আকোৱালি লৈ এবাৰৰ বাবে পোৱা এই সুযোগক পূৰ্ণভাৱে উপভোগ কৰিছে।
(খ) কোনোবা আহিব মোৰ দৰে কোনো দিনা? / মোৰ সুৰতেই বাজিব নতুন বীণা? / ওহোঁ সেয়া হ’ব নতুন মানুহ / সেই দিনো হ’ব নতুন দিন / মোৰ তাত একো নাথাকে চিন।
উত্তৰ: উক্ত কবিতাফাঁকি আধুনিক কবি নৱকান্ত বৰুৱাৰ ‘উভতি নহাৰ কবিতা’ শীৰ্ষক কবিতাটিৰ পৰা তুলি অনা হৈছে।
ইয়াত কবিয়ে সময়ৰ পৰিৱৰ্তনশীলতা আৰু ভৱিষ্যতৰ নতুনত্বৰ ধাৰণা দাঙি ধৰিছে। কবিয়ে প্ৰথমে প্ৰশ্ন কৰিছে যে ভৱিষ্যতে তেওঁৰ দৰে কোনোবা আহিবনে বা তেওঁৰ সুৰতেই নতুন বীণা বাজিবনে? কিন্তু লগে লগে তেওঁ নিজেই এই ধাৰণাক নাকচ কৰিছে। তেওঁ কৈছে যে ভৱিষ্যত সম্পূৰ্ণৰূপে নতুন হ’ব। সেই সময়ত ‘নতুন মানুহ’ আহিব আৰু তেওঁলোকৰ দিনো ‘নতুন দিন’ হ’ব। তেওঁলোকৰ চিন্তা, সৃষ্টি আৰু সুৰ সম্পূৰ্ণ বেলেগ হ’ব। সময়ৰ সেই নতুন সোঁতত কবিৰ নিজৰ অস্তিত্ব, তেওঁৰ সৃষ্টি বা সুৰৰ কোনো চিন-মোকাম নাথাকিব। এই কথাষাৰিয়ে সময়ৰ নিৰন্তৰ গতি আৰু তাৰ ফলত পুৰণি কিদৰে নতুনৰ দ্বাৰা প্ৰতিস্থাপিত হয়, সেই গভীৰ সত্যটোক প্ৰকাশ কৰিছে।
